ARAPÇA
İNGİLİZCE
Selçuklu Sultanı I. İzzeddin Keykâvus tarafından 1217 yılında şifahâne olarak yaptırılmıştır. Dört eyvanlı olan medresenin bir eyvanı türbe haline getirilmiştir. Darüşşifa 48 x68 mebadında dikdörtgen planlı, tek katlı kesme taştan yapılmıştır. Orta avlulu ve revaklı olan medrese, portal ve arka duvarlar boyunca uzanmaktadır. Ana eyvanın yanında iki büyük salon bulunur. Medrese hücreleri beşik tonozla örtülü ve pencerelidir. Portaldeki arslan ve boğa kabartması, ana eyvan köşelerindeki madalyonlarda bulunan kadın ve erkek başı rölyefleri bu medresenin belirgin özelliğini oluşturur. Taş ve çini işçiliği ise ayrı bir önem arz etmektedir. “Taç kapısı üzerindeki kitabesinden şifahanenin 1217 yılında Selçuklu Sultanı I. İzzeddin Keykavus tarafından yaptırılmıştır.
Taç kapısı cepheden daha ileriye taşkın durumdadır. Kapı kavsarası dokuz sıralı mukarnaslı olup yan yüzler geometrik ve yıldız motifleri ile işlenmiştir. Bu motifler, ışık-gölge tesirleri yaratacak görünümdedir. Kapı kemeri köşeliklerinde simetrik iki hayvan figürü görülmektedir. Tahrip olmuş bu hayvanlardan sağdakinin kuvveti sembolize eden bir aslan, soldakinin sıhhati sembolize eden boğa figürü olduğu kaynaklarda belirtilmektedir. Bazı kaynaklarda ise her ikisinin de aslan figürü olduğu yazılıdır.
Anadolu’daki Selçuklu Tıp sitelerinin ve hastanelerinin en büyük boyutlusudur. Hastane, 1768 yılında çıkarılan bir fermanla medreseye çevrilmiş, I. Dünya Savaşı esnasında levazım ambarı olarak kullanılmıştır. Genç yaşta hastalanan İzzeddin Keykâvus vasiyeti üzerine çok sevdiği Sivas’a ve yaptırdığı Şifaiye’deki türbeye getirilerek 1220 yılında defnedilmiştir. I. İzzeddin Keykâvus bilgin, iyi huylu şair bir insandır. Genç yaşta hastalanması sebebiyle tıbba ve hekimlere çok önem vermiştir. III. Gıyaseddin Keyhüsrev, hocası Mecdüddin İshak, halası Gevher Nesibe, karısı Mengücekli Behramşah’ın kızı Selçuk Hatun’dur. Selçuk Hatun için 100.000 kızıl altın başlık verilmiştir. Binada taş, tuğla malzeme karışık olarak kullanılmıştır. Selçuklu yapılarında olduğu gibi taç kapı, pencere bordürlerinde, ana eyvan cephesinde Rumi tezyinata önem verilmiştir. Dikkatle incelendiğinde stilize çift başlı kartal ve kuş motifleri olduğu ortaya çıkar.
Ana eyvanın sağında ay sembolünün içinde örgülü
saçları olan bir hanım başı ve çevresinde “La-İlâhe İllallâh Muhammedün Resûlllâh”,
altta “Sûret-i Kamer” yazılıdır. Ana eyvanın solunda ise bir güneş sembolü ve
ortada bir erkek başı figürü, altta “Sûret-i Şems” çevresinde “Lâ-İlâhe
İllallâh Muhammedün Resûlullâh” yazısı yer almaktadır. Bugün bu figürler
tanınmayacak haldedir. Gerek taç kapı cephesi gerek pencereler gerekse ana
eyvan cephesi iç içe geçmiş yıldız biçiminde zarif motiflerle kaplıdır. Darü’ş-Şifa’nın
güney eyvanı I. İzzeddin Keykavus’a türbe olarak ayrılmış ve inşa edilmiştir.
Türbe kareye yakın planlı olup ongen tuğla örgülü bir kasnağa sahip kubbe ile
örtülü ve sivri külahlıdır. 1220 yılında vefat eden I. İzzeddin Keykavus’un
sandukasından başka, hanedanına mensup on iki mezar sandukası daha yer
almaktadır. Türbe cephesi, Selçuklu sanatının zengin çini süslemelerine
sahiptir. Süslemede geometrik geçmeler, yıldızlar, kûfi yazıları; mavi,
lacivert, firuze ve beyaz renkleri ile şifahanenin en önemli bölümünü
oluşturmaktadır. Bu çini süslemeyi yapanın sağ pencere üzerindeki
alınlıkta yazılı olan “amel-i Ahmet bin Bekir-ül Marendi” kaydından Ahbet bin
Bekir-ül Marendi olduğu anlaşılmaktadır.
Türbe içinde on üç sanduka bulunmaktadır.
Sandukaların üzerleri çinilerle kaplanmıştır. Mihrap önündeki sanduka, I.
İzzeddin Keykavus’a aittir. Türbe kubbesi tuğla örgülüdür. Türbe mihrabı giriş
aksındadır. Mihrabın iki yanında birer pencere bulunmaktadır. Mihrap dışa
taşıntılı olmayıp geometrik yıldız motifleri ve yazı ile süslenmiştir. Mihrap
nişi kavsarası beş sıra mukarnaslıdır. Nişin iki yanında sütunceler yer
almaktadır. Kavsaranın sivri kemerinde Tevbe suresi 18. ayet yazılıdır. 1220
tarihli en eski vakfiyeye de sahip olan ve döneminde tıp öğrenimi yapılması
yanında hastane olarak da hizmet veren Şifaiye Medresesi Selçuklu döneminin
şaheserlerinden biridir.” (Hikmet Denizli, Sivas Tarihi ve Anıtları, Sivas
1998, s. 83-91.)
